เผลอใจรักคุณชายจอมบงการ

     การเป็นหมอรักษาคนนั้นไม่ง่ายเลย การฝึกฝนเรียนรู้ยากเย็นยิ่งนัก ต้องใช้ตัวเองทดสอบพิษ ต้องใช้ตัวเองเป็นหนูลองยา ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเก่ง หรือว่าโชคดี ที่รอดชีวิตมาถึงทุกวันนี้ อายุยังน้อย ได้ฉายาเป็นหมอเทวดา มีลูกศิษย์มากราบไหว้เป็นอาจารย์อยู่ 1 คน ก็นับเป็นความสำเร็จแล้วหนึ่ง

     ข้าเป็นกำพร้าขาดบิดาไร้มารดา เติบโตมากับเหล่าขอทาน อายุ 7 ขวบ ได้กราบไหว้ท่านหมอคนหนึ่งที่ช่วยชีวิตเป็นอาจารย์ ร่ำเรียนวิชาแพทย์ เชี่ยวชาญการรักษาพิษ ตัวยาใดๆในเป่ยเหลียง หรือแคว้นอื่น ล้วนแต่เคยผ่านหูผ่านตาทั้งสิ้น โรคใดที่จะที่จะกดดันข้าให้เป็นทุกข์ใจได้ ยังไม่เคยพานพบ พิษใดที่ข้าแก้ใขไม่ได้ก็ยังไม่มีให้เห็น

      ความมั่นใจในการเป็นหมอของข้านั้นเปี่ยมล้น หากเรียกว่าข้าหลงตัวเองไม่น้อยก็ไม่ผิดเท่าไหร่ เขาไท่ซานข้าอาศัยอยู่มา 13 ปี ถึงเวลาแล้วที่ต้องลงเขา ออกเดินทางรักษาคนแทนท่านอาจารย์ที่ชรามากแล้ว ท่านหมอเทวดามีเพียงข้าที่เป็นศิษย์ ฉายาหมอเทวดาจะตกทอดถึงข้าย่อมสมเหตุสมผล^^

     เดินทางลงเขามาได้หนึ่งเดือน รักษาคนมาไม่น้อย เงินทองไม่ถือว่าขาดแคลน (บางทีอาจหมุนเงินไม่ทันก็เป็นเรื่องปกติไปแล้ว) เจ้าศิษย์ข้าชอบบ่นข้านัก ว่าข้าชอบใช้เงินซื้อยารักษาคน ไม่เอาค่าตอบแทน 

จริงๆแล้ว ข้าเรียกค่าตอบแทนไม่น้อยสำหรับพวกขุนนาง หรือตระกูลพ่อค้าทั้งหลาย คนเหล่านั้นข้าจะเรียกเท่าใดก็ยินยอมจ่าย หมอเก่งๆมักจะอยู่ในวังหลวงยากจะเชิญตัวออกมา ข้าจึงเป็นตัวเลือกที่พวกเค้าต้องการที่สุด

     วันนี้ได้ยินว่าตระกูลลู่ผู้มั่งคั่ง และเป็นขุนนางระดับหัวหน้าองค์รักษ์เสื้อแพร มีบุตรชายที่แสนอาภัพ เกิดมาอ่อนแอเจ็บป่วยไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็ก บุตรชายคนเดียวต้องสืบสกุลกลับไร้เรี่ยวแรงแม้จะลงจากเตียงฟังดูก็น่าสงสาร ข้าจึงใจดีลงเขาไท่ซานมาดูอาการให้เขาสักครา แลกกับที่อยู่ที่กินให้ศิษย์ข้าได้สุขสบายสักหน่อย เพราะเบื่อจะฟังคำบ่นจากเจ้านั่นแล้ว ว่าติดตามข้านั้นได้แต่นอนกลางดินกินกลางทราย ลำบากเกินไปแล้ว ศิษย์ข้า เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าฝึกฝนเจ้าอยู่ หึหึ

เมืองหลวงต้าไห่แห่งไป๋เหลียง

เป็นเช่นไรกันนะ ข้าชักตื่นเต้นแล้วสิ